* * * Αγαπητοί Πατριώτες, θα ήταν θαυμάσια ενέργεια να κάνετε εγγραφή, ώστε να συμμετέχετε ως μέλη μας, στην προσπάθεια αυτή.* * * Αν, είστε ήδη μέλη μας, συνδεθείτε με τον λογαριασμό που έχετε.* * * Ευχαριστούμε.* * *

ΞΕΝΙΤΕΥΜΈΝΟΙ ΤΡΙΓΛΙΑΝΟΙ

Ξεκίνησε από Αλέκος Κοκκαλάς, 09 Νοεμβρίου 2022, 08:17:24 ΜΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

0 Μέλη και 1 Επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αλέκος Κοκκαλάς

Αλέκος Κοκκαλάς

Οι ξενιτεμένοι μας
Η Τρίγλια η παλιά δεν ήταν τόπος άγονος, που να διώχνει τα παιδιά της στην ξενιτιά.
Είπαμε πάρα πολλές φορές πως ήταν η γη της επαγγελίας. Είχε απ' όλα και οι εργατικότατοι κάτοικοι τα πολλαπλασίαζαν. Θάλασσα και στεριά πρόσφεραν τ' αγαθά τους πλουσιοπάροχα. Επίσης είχε ανθηρό εμπόριο με την Πόλη και με τα ενδότερα μέρη της Μικράς Ασίας. Το Μιχαλίτσι μας έδινε τα υπέροχα τυριά του με τις μεγάλες τρύπες που έσταζαν νοστιμιά.
Η Απολωνιάδα από την περίφημη λίμνη της έφερνε τα ωραία σαζάνια της γεμάτα χαβιάρι για ταραμοσαλάτα. Η Πόλη έστελνε τα παχιά ντορούκια που οι γονείς μας τα πάστωναν στα βαρελάκια, κάτω στο κατώι κοντά στα κιούπια με το λάδι και τις ελιές. Και άλλα πολλά που δεν μπορώ ν' απαριθμήσω.
Όμως ήρθε η ώρα η πικρή που κάτι θα χαλούσε όλα αυτά και θ' ανάγκαζε τα παιδιά της Τρίγλιας να φεύγουν ομαδικώς.
Αυτό το κάτι ήταν το καινούριο σύνταγμα, που έγινε το 1908 και που όριζε να πηγαίνουν οι νέοι μας στρατιώτες. Όσοι πήγαν δεν γύρισαν. Τους έβαζαν να σκάβουν στον ήλιο με απαίσια τροφή, όπου τους θέριζε η πείνα και η ελονοσία. Έτσι πολλοί νέοι πήραν την απόφαση να ξενιτευτούν.
Παιδιά αμούστακα, άβγαλτα, με λίγα ή καθόλου γράμματα τολμούσαν να περάσουν ωκεανούς, να ταξιδέψουν σε στεριά και θάλασσα για να σωθούν απ' τον καταραμένο εχθρό.
Πόσες μανούλες δεν ξαναείδαν τα παιδάκια τους ποτέ ή ύστερα από πολλά χρόνια τα συνάντησαν γέρους; Πόσες κοπέλες δεν έμειναν ανύπαντρες περιμένοντας τον αρραβωνιαστικό τους που ή δεν γύρισε ποτέ ή μετά 20 χρόνια ξενιτιάς γύρισε μεσόκοπος πια να πάρει την καλή του που τον περίμενε σαν την πιστή Πηνελόπη τον Οδυσσέα της.
Μα στην ξενιτιά τα άξια παιδιά της Τρίγλιας αγωνίστηκαν, δούλεψαν, έκαναν οικονομίες και πρόκοψαν. Τίμησαν την πατρίδα τους και τους πατριώτες τους. Ποτέ δεν λησμόνησαν που ήταν Τριγλιανοί. Και σε όλες τις δύσκολες στιγμές της προσφυγιάς και της φτώχιας πάντα το τσεκ του ξενιτεμένου δρόσιζε την φτώχια τον πόνο του πρόσφυγα αδελφού και της φτωχιάς μανούλας. Διάβαζε το γράμμα , σκούπιζε τα δάκρυα της και έτρεχε να πληρώσει τον μπακάλη , τον χασάπη, να πάρει και λίγο σουλφάτο για το θερμασμένο παιδί της. Πόσες φορές το κρέας ,τα ρούχα δεν ήταν από τους αγαπημένους Αμερικάνους;
Και πόσα δύστυχα κορίτσια προσφυγόπουλα δεν καλοπαντρεύτηκαν με Αμερικάνους Τριγλιανούς, που έρχονταν έκαναν τους ωραίους γάμους τους , τις έκαναν κυρίες και ξανάφευγαν στην Αμερική;
Πόσες κοπέλες δεν προικίσθηκαν με την βοήθεια του θείου ή του αδελφού; Δεν το ξεχνούμε ποτέ. Ας αγιάσουν τα κοκαλάκια τους κει στην ξενιτιά που έμειναν. Και όσοι ζουν και υπάρχουν θα έχουν πάντα την απέραντη αγάπη και την εκτίμηση μας.
Πριν φύγουν οι νέοι μαζεύονταν να διασκεδάσουν για τελευταία φορά σε συνεστίαση στα συγγενικά σπίτια και ανάμεσα σε λυγμούς και στεναγμούς το φαγοπότι και ο χορός φούντωναν, τα τραγούδια ήταν πονεμένα. Κάτι σαν αυτό:
Αναχωρώ φιλτάτη, φεύγω εις
ξένην γη το τελευταίο χαίρε σου λέω εκ ψυχής Βιολέτα μ' ανθισμένη με φύλλα πράσινα φεύγω και σε αφήνω καημούς και βάσανα Έλα να φιληθούμε σαν δυο αγνά πουλιά που φεύγουνε στα δάση να χτίσουνε φωλιά να φύγει το φαρμάκι πούχει η καρδούλα μου Έλα να σε φιλήσω και φίλα με και σύκαι σαν τα μαρτυρήσω μαρτύρα το και συ Και άλλο τραγούδι κατάλληλο:
Θα φύγω κόρη μου στα ξένα θα μακρυνθώ δια παντός θα ζω πάντα δυστυχισμένα γιατί θα είμαι μοναχός. Αν ήτανε να ταξιδέψεις να φύγεις στην Αμερική δεν έπρεπε να μ' αγαπήσεις καινά μ' αφήσεις φως μου μοναχή. Στον τόπο που σε πρωτοείδα θε να φυτέψω μουσμουλιά
και τις ελπίδες θα κρεμάσω στα μαραμένα της κλωνιά Στον ίσκιο της θε να κοιμάμαι την μυρωδιά της θα ρουφώ και όταν εσένα θα θυμάμαι θα τρώω μούσμουλο στυφό. Αν ήτανε να ταξιδέψεις να πας στα ξένα μακριά δεν έπρεπε να μ' αγαπήσεις και να μου κάψεις την καρδιά.
(Δημοσιεύτηκε στα «Τριγλιανά Νέα», 16 Ιουλίου 1978)
ΚΟΚΚΑΛΑΣ ΑΛΕΚΟΣ